अज्ञानी म !

बुबा भन्नुहुन्थ्यो, “म बहुत भड्किलो मान्छे अरे ।” सबै कुरा जान्नै पर्ने । “लाटा देशमा गाँडा तन्नेरी” भनेझैं गाउँमा केहि जान्ने कहलिन्थे पनि म । समयक्रममा औपचारिक  शिक्षाको फलामे ढोका नि भाँचियो । अब पढ्ने काम सकियो भन्ने भाको थियो । तै पनि बा को छोरो ओवरसियर भाको देख्ने ईच्छा सम्झेर, छिरियो “ज्ञानको सागर” भनेर बुझिएको विश्वविद्यालय भएको शहर काठमान्डौं । कहिले रत्नराज्य त कहिले थापाथलि क्याम्पस धाउँदा धाउँदै अन्ततः अस्कल (अमृत क्याम्पस) मा पुगेर अडिएं म, बिएस्सी सकें । अहिले एमएस्सी पढ्दैछु ।

अनकन्टार गाउँको त्यो एक्लो स्कुलमा पढ्दा म आफूलाई जति जान्ने सोच्थे, अहिले सहरको सानदान भनिएको नीजि कलेजमा पढ्दै उत्तिकै केही नजानेको सोच्छु । विज्ञानका केही अन्तर्राष्टिय सभा–समारोह तथा कार्यशालामा सहभागिताको अवसर जुरेसँगै म मुम्बई, व्रोनो, प्राग, कोलम्बो, ढाका, सिंगापुर पुगें । त्यत्तिकै घुम्दै पोल्याण्ड, मलेसिया, सिंगापुर, दिल्ली लगायतका ठाऊँहरु धाएं । त्यहाँका विश्वविद्यालय पुगें । झन्, आफुलाई केही नजान्ने लठ्ठकको रुपमा चिन्दैछु । कलेजमा प्रोफेसरहरु परिक्षामा के लेख्ने मात्र भन्नुहुन्छ तर योबाट के गर्ने भन्ने उत्तर सोचिराखेको हुन्छु म । नोबेल पुरस्कार बिजेता रिचार्ड अरनेस्ट हुन् या मोहमद युनुस, उनीहरुलाई भेट्दा मभित्र केही सिक्ने तरंग पैदा हुन्थ्यो । मजस्तो अज्ञानीबाट ति विद्धानहरु पनि केही सिक्न खोजिराखेका देखिन्थे । म हरेक दिन कलेज जान्छु । जाँचमा नम्बर राम्रै ल्याउँदा मात्र मेरा प्राध्यापक खुसी हुन्छन् र छन् पनी । तर कसलाई के मतलब, “मैले खाँटी के सिंके ?”