हिमालपारिका जिल्ला भनेर हाजिरीजवाफमा सानैदेखि पढिएको हो तर हिमालपारिको ठाउँ कस्तो हुन्छ भन्ने मेरो मनले पछिसम्म पनि आत्मसात गर्न सकेको थिएन । मुस्ताङका लागि पोखराबाट हवाईजहाजमा उडेसँगै मेरो मनमा सानैदेखि गढेका जिज्ञासा एकाएक मेटिन थाले । दुईतिर ठिङ्ग उभिएका धवलागिरी र अन्नपूर्णलाई बीचमा चिरेर बगेको कालीगण्डकीको तीर पछ्याउँदै तापिएको जोमसोमसम्मको हवाई यात्रा नै पहिलो ‘गुड इम्प्रेसन’ भएकाले मेरो मन फुरुंग हुन थालिसकेको थियो । हुन त मेरा सहयात्री ज्यास्मिन र राजोलान्ट त्यो रुटको जहाड चढ्न नै डराएका थिए । तर, छोटो समयमै काठमाडौँ फर्कनुपर्ने हुँदा हामीसँग अर्को विकल्प पनि थिएन ।
जोमसोम एयरपोर्टमा झर्नेबित्तीकै, सबैका आँखा र क्यामरा निलगिरी हिमालतर्फ सोझिए । हिमाललाई पृष्टभूमिमा राखेर हामीले सेल्फी लिन समेत छाडेनौँ । जोमसोममा रहेको हिमालयन जाभामा कफी र बिहानको खाना खाएर हिँड्दै कागबेनी जाने निधो गर्यौँ । जोमसोमबाट कागबेनीसम्म जिपमा पनि जान सकिन्छ । तैपनि, दिउँसोको घाममा हामी कालीगण्डकी बगरमा हिँड्ने विकल्प रोज्यौँ । उत्तरतिर लम्किरहँदा दक्षिणतिर हिमाल देखिन्थे । हिमाल भनेकै उत्तरमा हुन्छ भन्ने सोचेर, देखेर हुर्केका मजस्ता धेरैलाई त्यसले कतै दिशा नै त बिराइरहेको छैन भन्ने दोधारमा पार्दो रहेछ । सोचेँ यहाँका केटाकेटी भने मैजसरी दक्षिणतिर हिमाल छ भनेर नै पढ्छन् होला स्कुलमा ।
कालीगण्डकी उपत्यकालाई भुगोलविद्हरू विश्वकै गहिरो गल्छि मान्छन् । त्यो गल्छिको माथिल्लो भागमा रहेका पत्रे चट्टान नियाल्दै हिँड्दा, भौगर्विक विज्ञानको कक्षामा भएको भान हुँदो रहेछ । हिमालबाट नदिहरू सुरु भएको पढिरहेका मजस्तालाई हिमालपारीबाटै आएको कालिगण्डकी देख्नु पनि अचम्म थियो । बगरमा बग्रेल्ती भेटिने फोसील (सामुन्द्रिक प्राणीको अवशेष)ले पनि कैयाँैं पटक सोचमग्न बनायो । हिमालपारि र त्यो समुद्रबीच कहिले हजारौँ वर्षअघि कसरी भेट भयो होला, समुद्र यहाँ आयो वा हिमालपारिको भूभाग त्यहाँ थियो होला भन्नेजस्ता प्रश्न यात्राभर मनमा खेलिरहे ।
कागबेनी पुग्नै लाग्दा, त्यहाँ मान्छे उडाउला कि जस्तो चिसो हावा चल्दो रहेछ, अनुहार नै धुलाम्य हुने गरी । मेरा अमेरिकी साथी भने त्यसैमा दंग परे र हावामा उफ्रिन थाले । ज्यास्मिन भन्दै थिई, “कुमार, मैले कसरी फोसिल हिमालपारि आइपुग्यो भन्ने उत्तर थाहा पाएँ ।” मलाई थाहा थियो, यो सजिलो प्रश्न होइन र उत्तर कागबेनीको वगरमा तीन–चार घण्टा हिँड्दा भेटिन्न भन्ने । उसले नजिकै आएर चिच्याई, “ऊ हेर त यी फोसील यही हावाले उडाएर ल्याएको हुनुपर्छ ।” उसको उरन्ठेउलो जवाफ सुनेर हामी निकै बेर मज्जाले हाँस्यौँ । बाटोभरका रूखलाई कपडाले बाँधेर राखेको पनि देखियो । तीब्र गतिको हावा र त्यससँगै उड्ने बालुवाबाट बचाउन त्यसो गरिँदो रहेछ । बाटाभर जनावरका अवशेष बाटामा छाडिएको पनि देखियो । कालिगण्डकी सभ्यताको एक अंश भनेकै मानव र जनावरबीचको यस्तो अन्तरसम्बन्ध पनि रहेछ । मरेका जनावरलाई त्यत्तिकै जमिनमा गाड्नुभन्दा चराहरूले खान पाऊन भनेर त्यसरी छाड्दा रहेछन् । तिब्बती संस्कृतिको त्यस्तो काम उपल्लो मुस्ताङतिर त मानवकै मृत शरीरसँग पनि गरिँदो रहेछ ।
मरुभूमिजस्ता भूभागमा हिँड्दा पनि शरीरमा चिसो हावा ठोक्किँदा विरक्त लाग्न पाउँदैन । हरियालीलाई विम्ब मान्दै सुन्दरता बुझ्ने हामीलाई मरुभूमि पनि सुन्दर लाग्न थाल्छ । त्यस्तो ठाउँमा पनि उवा (हिमाली गहुँ) फापर उब्जन्छ । तेस्रो दिन, मुक्तिनाथ पुग्दा दिउँसोको झण्डै दुई बजेको थियो । पहाडको टुप्पोबाट निस्केको चिसो पानीको ठूलै मूल रहेछ त्यहाँ । त्यो चिसोमा पनि तिर्थयात्रीहरू नुहाइरहेका थिए । चौथो दिन, बिहान सबेरै निलगिरी नियाल्दै धुम्बातालतिर हानियौँ । धुम्बाताल जोमसोमबाट नजिकै भए तापनि थौरै मानिस मात्र पुग्ने रहेछन् भन्ने अड्कल काट्न हामीलाई गाह्रो भएन । बाटो पहिल्याउन नै मुस्किल पर्यो, बाटामा मानिस पनि भेटिएनन् । करिब २ घण्टा हिँडेपछि ज्यादै सुन्दर तालले हाम्रो स्वागत गर्यो । तालमा केही समय विताएपछि तालछेउको घरमा भोटे चिया खायौँ ।
स्याउबारीले बाटोभर मन लोभ्याइरहे । बारीमा पुगेर आफैँले स्याउ टिपेर खाँदाको मज्जा नै बेग्लै । एक किलो स्याउको ८० रुपियाँ पर्ने रहेछ । तर, त्यहाँ त बाख्राले पनि स्याउ खाने रहेछन् । स्याउ सुकाएर बनाएका सुकुटी र झोलाभरी स्याउ बोकेर जोमसोम पुग्यौँ । एप्पलकै बारीमा बसेर एप्पलपाई खानु, एप्पलको फ्रेस जुसमा एप्पल ब्रान्डी मिसाएर खान पाएपछि हामी घुमन्तेलाई अरू के चाहिन्थ्यो ? पाँचौँ दिन, कालीगण्डकी पछ्याउँदै पोखरा आइपुग्यौँ । पहाडका छेउमा मरुभूमिजस्तो ठाउँ नेपालमा पनि रहेछ भन्ने अचम्म लाग्ने ।
यो यात्राको विशिष्ठता के भने थोरै दिनमा पनि घुम्न सकिने, हप्तौँ बिताए पनि हरेक दिन नयाँ–नयाँ रोमान्च र तथ्य भेटिने । समय भएमा मुक्तिनाथबाट थोराङ पास हुँदै मनाङ निस्किने वा कागबेनीबाट उपल्लो मुस्ताङतिर पनि जान सकिन्थ्यो । सायद, हाम्रो व्यस्तताको अर्थ फेरि मुस्ताङ आउन लेखेजस्तो थियो । र, हामी त्यहीँबाट काठमाडौँ फर्कियौँ ।
तस्बिरहरू : कुमार पौडेल प्रकाशित: कार्तिक १६, २०७२
(I wrote this travelogue after back from a trek to behind the Himalaya around Mustang and this was originally published in Nepal Magazine.)
जोमसोम एयरपोर्टमा झर्नेबित्तीकै, सबैका आँखा र क्यामरा निलगिरी हिमालतर्फ सोझिए । हिमाललाई पृष्टभूमिमा राखेर हामीले सेल्फी लिन समेत छाडेनौँ । जोमसोममा रहेको हिमालयन जाभामा कफी र बिहानको खाना खाएर हिँड्दै कागबेनी जाने निधो गर्यौँ । जोमसोमबाट कागबेनीसम्म जिपमा पनि जान सकिन्छ । तैपनि, दिउँसोको घाममा हामी कालीगण्डकी बगरमा हिँड्ने विकल्प रोज्यौँ । उत्तरतिर लम्किरहँदा दक्षिणतिर हिमाल देखिन्थे । हिमाल भनेकै उत्तरमा हुन्छ भन्ने सोचेर, देखेर हुर्केका मजस्ता धेरैलाई त्यसले कतै दिशा नै त बिराइरहेको छैन भन्ने दोधारमा पार्दो रहेछ । सोचेँ यहाँका केटाकेटी भने मैजसरी दक्षिणतिर हिमाल छ भनेर नै पढ्छन् होला स्कुलमा ।
कालीगण्डकी उपत्यकालाई भुगोलविद्हरू विश्वकै गहिरो गल्छि मान्छन् । त्यो गल्छिको माथिल्लो भागमा रहेका पत्रे चट्टान नियाल्दै हिँड्दा, भौगर्विक विज्ञानको कक्षामा भएको भान हुँदो रहेछ । हिमालबाट नदिहरू सुरु भएको पढिरहेका मजस्तालाई हिमालपारीबाटै आएको कालिगण्डकी देख्नु पनि अचम्म थियो । बगरमा बग्रेल्ती भेटिने फोसील (सामुन्द्रिक प्राणीको अवशेष)ले पनि कैयाँैं पटक सोचमग्न बनायो । हिमालपारि र त्यो समुद्रबीच कहिले हजारौँ वर्षअघि कसरी भेट भयो होला, समुद्र यहाँ आयो वा हिमालपारिको भूभाग त्यहाँ थियो होला भन्नेजस्ता प्रश्न यात्राभर मनमा खेलिरहे ।
कागबेनी पुग्नै लाग्दा, त्यहाँ मान्छे उडाउला कि जस्तो चिसो हावा चल्दो रहेछ, अनुहार नै धुलाम्य हुने गरी । मेरा अमेरिकी साथी भने त्यसैमा दंग परे र हावामा उफ्रिन थाले । ज्यास्मिन भन्दै थिई, “कुमार, मैले कसरी फोसिल हिमालपारि आइपुग्यो भन्ने उत्तर थाहा पाएँ ।” मलाई थाहा थियो, यो सजिलो प्रश्न होइन र उत्तर कागबेनीको वगरमा तीन–चार घण्टा हिँड्दा भेटिन्न भन्ने । उसले नजिकै आएर चिच्याई, “ऊ हेर त यी फोसील यही हावाले उडाएर ल्याएको हुनुपर्छ ।” उसको उरन्ठेउलो जवाफ सुनेर हामी निकै बेर मज्जाले हाँस्यौँ । बाटोभरका रूखलाई कपडाले बाँधेर राखेको पनि देखियो । तीब्र गतिको हावा र त्यससँगै उड्ने बालुवाबाट बचाउन त्यसो गरिँदो रहेछ । बाटाभर जनावरका अवशेष बाटामा छाडिएको पनि देखियो । कालिगण्डकी सभ्यताको एक अंश भनेकै मानव र जनावरबीचको यस्तो अन्तरसम्बन्ध पनि रहेछ । मरेका जनावरलाई त्यत्तिकै जमिनमा गाड्नुभन्दा चराहरूले खान पाऊन भनेर त्यसरी छाड्दा रहेछन् । तिब्बती संस्कृतिको त्यस्तो काम उपल्लो मुस्ताङतिर त मानवकै मृत शरीरसँग पनि गरिँदो रहेछ ।
मरुभूमिजस्ता भूभागमा हिँड्दा पनि शरीरमा चिसो हावा ठोक्किँदा विरक्त लाग्न पाउँदैन । हरियालीलाई विम्ब मान्दै सुन्दरता बुझ्ने हामीलाई मरुभूमि पनि सुन्दर लाग्न थाल्छ । त्यस्तो ठाउँमा पनि उवा (हिमाली गहुँ) फापर उब्जन्छ । तेस्रो दिन, मुक्तिनाथ पुग्दा दिउँसोको झण्डै दुई बजेको थियो । पहाडको टुप्पोबाट निस्केको चिसो पानीको ठूलै मूल रहेछ त्यहाँ । त्यो चिसोमा पनि तिर्थयात्रीहरू नुहाइरहेका थिए । चौथो दिन, बिहान सबेरै निलगिरी नियाल्दै धुम्बातालतिर हानियौँ । धुम्बाताल जोमसोमबाट नजिकै भए तापनि थौरै मानिस मात्र पुग्ने रहेछन् भन्ने अड्कल काट्न हामीलाई गाह्रो भएन । बाटो पहिल्याउन नै मुस्किल पर्यो, बाटामा मानिस पनि भेटिएनन् । करिब २ घण्टा हिँडेपछि ज्यादै सुन्दर तालले हाम्रो स्वागत गर्यो । तालमा केही समय विताएपछि तालछेउको घरमा भोटे चिया खायौँ ।
स्याउबारीले बाटोभर मन लोभ्याइरहे । बारीमा पुगेर आफैँले स्याउ टिपेर खाँदाको मज्जा नै बेग्लै । एक किलो स्याउको ८० रुपियाँ पर्ने रहेछ । तर, त्यहाँ त बाख्राले पनि स्याउ खाने रहेछन् । स्याउ सुकाएर बनाएका सुकुटी र झोलाभरी स्याउ बोकेर जोमसोम पुग्यौँ । एप्पलकै बारीमा बसेर एप्पलपाई खानु, एप्पलको फ्रेस जुसमा एप्पल ब्रान्डी मिसाएर खान पाएपछि हामी घुमन्तेलाई अरू के चाहिन्थ्यो ? पाँचौँ दिन, कालीगण्डकी पछ्याउँदै पोखरा आइपुग्यौँ । पहाडका छेउमा मरुभूमिजस्तो ठाउँ नेपालमा पनि रहेछ भन्ने अचम्म लाग्ने ।
यो यात्राको विशिष्ठता के भने थोरै दिनमा पनि घुम्न सकिने, हप्तौँ बिताए पनि हरेक दिन नयाँ–नयाँ रोमान्च र तथ्य भेटिने । समय भएमा मुक्तिनाथबाट थोराङ पास हुँदै मनाङ निस्किने वा कागबेनीबाट उपल्लो मुस्ताङतिर पनि जान सकिन्थ्यो । सायद, हाम्रो व्यस्तताको अर्थ फेरि मुस्ताङ आउन लेखेजस्तो थियो । र, हामी त्यहीँबाट काठमाडौँ फर्कियौँ ।
तस्बिरहरू : कुमार पौडेल प्रकाशित: कार्तिक १६, २०७२
(I wrote this travelogue after back from a trek to behind the Himalaya around Mustang and this was originally published in Nepal Magazine.)
No comments:
Post a Comment